Stanisław Barańczak
„Przepraszam, nie dosłyszałam nazwiska?... Banaczek?...
Spokojnie robił na drutach
rzeczywistości
szorstkie wiersze ciepłe jak
barania wełna
spijał z rzeczywistości polskiej
i amerykańskiej
soki jak dąb którego korzenie głęboko
wbijały się w ziemię
soki jak dąb którego korzenie głęboko
wbijały się w ziemię
wilgotną i błotnistą która z
czasem
stawała się żyzną był
sękatym kijem puszczającym zielone liście z drugiejs
strony oceanu
stawała się żyzną był
sękatym kijem puszczającym zielone liście z drugiejs
strony oceanu
miał długie i wrażliwe uszy na
mamrotanie fal i szept przyjaciół w starym świecie
mamrotanie fal i szept przyjaciół w starym świecie
znalezienie parkingu w nowym
świecie
nie było jego jedynym problemem na
tym świecie
niklował stare słowa stosownie od
sytuacji
neomodernista wierszy werbujących
weną
socjalistycznej ojczyzny ortopeda
orszaku
zmierzającego do zmiany
konstytucji krytyczna krucjata wobec
kierowniczej roli PZPR dziurawego wiadra
niejeden chciał umyć nie tylko ręce ale i twarz
konstytucji krytyczna krucjata wobec
kierowniczej roli PZPR dziurawego wiadra
niejeden chciał umyć nie tylko ręce ale i twarz
na emigracji tłumacz słów „spólny łańcuch”
polan ziemskie kolisko”
wprowadził w orbitę
polską poezję pro futuro
prognostyk pewności
pro i kontra że można być tym kim
się chce być
Chicago 26 grudnia, 2014
Stanisław Barańczak (ur. 13 listopada 1946 w Poznaniu, zm. 26 grudnia 2014 w Newtonville) – polski poeta, krytyk literacki, tłumacz poezji, jeden z najważniejszych twórców Nowej Fali, działacz Komitetu Obrony Robotników.
Stanisław Barańczak (ur. 13 listopada 1946 w Poznaniu, zm. 26 grudnia 2014 w Newtonville) – polski poeta, krytyk literacki, tłumacz poezji, jeden z najważniejszych twórców Nowej Fali, działacz Komitetu Obrony Robotników.
